Saturday, 6 December 2025

ULAT GONGGOK QANI

 ASSALAMUALAIKUM


KASIH SAYANG QANI






Anak saya ni, kalau bab sayang pada haiwan kecil, memang tak boleh lawan.
Dulu dia sayang landak saya, lepas tu sayang musang. Sekarang, dia sayang ulat gonggok. Yang saya pelik, makin besar ulat tu, makin besar kasih sayang dia.
Masalahnya, sayang anak saya ni bukan sayang biasa-biasa.
Dia sayang dengan cara komited, gaya kasih sayang yang mampu buat ulat tu dapat sijil penghargaan.
Setiap pagi, saya tengok dia bawa ulat gonggok tu jalan-jalan macam orang bawa kucing British Shorthair.
Cuma beza, ulat tu tak ada bulu, tak ada bunyi, dan muka dia pun tak ada emosi langsung.
Yang paling saya tak tahan, nama ulat tu berubah hari-hari.
Hari pertama nama “Mimi”.
Esoknya jadi “Jerry”.
Lusa jadi “Rara”.
Saya rasa kalau ulat tu boleh bercakap, mungkin dia sendiri pun bingung identiti sebenar dia.
Saya pernah tanya anak saya,
“Kenapa tukar nama selalu?”
Dia jawab sambil senyum,
“Sebab dia malas nak guna nama lama.”
Saya diam. Ulat tu pun diam. Semua diam.
Saya rasa ulat gonggok ni satu-satunya makhluk dalam dunia yang tak payah pergi JPN tapi dapat tukar nama setiap 24 jam.
Yang saya kesian. Cara anak saya “sayang” tu kadang-kadang menakutkan. Pernah sekali saya nampak ulat tu direndam dalam mangkuk air.
Ulat tu pun berenang tak berenang.
Diam je.
Saya tengok macam dia tengah fikir
“Ya Allah, apa salah aku lahir sebagai ulat.”
Belum habis bab mandi, ada pula bab naik kereta mainan. Anak saya letak ulat tu kat seat depan, lepas tu tolak laju-laju atas tiles.
Saya tengok kaki ulat tu macam tengah baca doa naik kenderaan.
“Abah, dia nak ronda kampung,” kata anak saya.
Satu hari tu, lagi kelakar. Anak saya ambil ulat tu, letak mainan atas belakang dia. Saya ingat dia main doktor-doktor.
Sekali dia announce
“Abah! Ulat ni dah jadi keretapi. Tengokkk… dia bawak barang!”
Saya tengok ulat tu. Baru lima minit lepas mandi spa, sekarang dah jadi pengangkut kargo.
Saya rasa ulat tu memang dah reda sejak azali.
Tapi dalam banyak-banyak ragam tu, ada satu benda saya perasan. Setiap kali anak saya letak ulat tu balik, dia akan tepuk perlahan-lahan tubuh ulat tu.
Macam orang tepuk bantal nak tidur. Lepas tu dia bisik,
“Goodnight Mimi… eh bukan… Jerry… eh bukan… Rara…”
Dan ulat tu, walaupun tak ada muka ekspresi, saya rasa dia gembira sebenarnya.
Sebab bukan semua ulat dapat hidup penuh kasih sayang, dapat mandi percuma, dapat “lesen” tukar nama tanpa cop pejabat.
Kalau orang lain bela ulat gonggok, mungkin mereka letak dalam terrarium cantik.
Kalau rumah saya
Ulat gonggok naik kereta, jadi keretapi, dapat spa, dapat tukar nama harian.
Lengkap A to Z.
Saya harap ulat tu panjang umur dan kuat mental. Bukan sebab nak hidup lama. Tapi sebab nak hadap kreativiti anak saya setiap hari.
Dan saya sebagai ayah. Walaupun setiap hari pening kepala, tapi bila tengok anak saya gelak, senyum, dan pegang ulat tu penuh kasih sayang
Saya pun rasa
Itulah momen kecil yang buat rumah ni meriah, walaupun wujudnya cuma seekor ulat gonggok yang tak tahu nama sebenar.

No comments:

Post a Comment

Terima kasih bersama Karyaku...Paridah Ishak. Komen anda amat dihargai... “Semoga Allah SWT akan membalas dirimu dengan kebaikan yang banyak dan semoga Allah SWT akan membalas dengan balasan yang terbaik.”